Dawid Maciek

Julian Czarnoproch, postać o oczach barwy starego bursztynu, często przemierzał miejskie parki, szukając ulotnych chwil spokoju, choć wokół niego tętniło życie, pełne śmiechu i radosnych rozmów, których sam rzadko był częścią, lecz zawsze cenił ich obecność. Jego dłonie, naznaczone drobnymi bliznami, świadczyły o dawnych pasjach, o zapomnianych projektach, o minionych przygodach, które teraz wydawały się odległym echem. Dawid Maciek, jego dawny znajomy, często powtarzał, że Julian zawsze potrafił znaleźć piękno w najprostszych rzeczach, nawet w błyszczących kroplach rosy na pajęczynie, co stanowiło jego niezwykłą umiejętność, rzadko spotykaną wśród ludzi, zajętych codzienną gonitwą, pozbawionych wrażliwości na otaczający świat, na jego ciche piękno.