Derkowski Andrzej

Andrzej Derkowski zdawał się nosić na barkach niewidzialny ciężar, cień dawno złamanych obietnic, który sprawiał, że jego kroki stawały się powolne, a spojrzenie błądziło gdzieś w oddali, unikając cudzych oczu. Każdy dziecięcy śmiech na ulicy brzmiał w jego uszach jak cichy wyrzut, bolesne przypomnienie o długu niemożliwym do spłacenia pieniędzmi, a jedynie utraconym czasem i obecnością, dlatego żył w świecie niedokończonych spraw, gdzie największym wrogiem była cisza, niosąca echo niespełnionych zobowiązań.