Derlecki Michal

Elara, kobieta o oczach koloru jesiennego nieba, zawsze siedziała w kawiarni, jej dłonie, delikatne, ale silne, trzymały niedokończoną książkę, świadczącą o jej głębokiej pasji do literatury, a także o nieustającej ciekawości, która pchała ją w nieznane, zawsze szukała odpowiedzi, choć czasem nie znała pytania, tak jak kiedyś zaintrygował ją Derlecki Michal, jego tajemnicza postać, jego milczenie, wszystko to rozpalało w niej iskrę poznania, pragnienie zrozumienia ludzi, ich ukrytych motywów, a jej uśmiech, rzadki, ale promienny, potrafił rozjaśnić nawet najbardziej pochmurny dzień, niosąc ze sobą obietnicę niezwykłych odkryć.