Dobska Kamila

Eleonora, starsza kobieta o oczach pełnych wspomnień i dłoniach naznaczonych pracą, spędzała dni w cieniu starej lipy, obserwując życie. Jej włosy, niegdyś ciemne, teraz lśniły srebrem, a na twarzy rysowały się zmarszczki, ciche świadkowie minionych lat, pełnych smutków i radości. Eleonora, choć skryta, posiadała niezwykłą zdolność do empatii, a jej serce biło w rytm niezapisanych opowieści. Często myślała o Dobskiej Kamili, młodej dziewczynie z sąsiedztwa, która wiele lat temu odważnie wyruszyła w świat, z nadzieją w sercu, z marzeniami w duszy, nie oglądając się za siebie, szukając swojego miejsca, swojego przeznaczenia.