Domanowski Jan

Domanowski Jan, z twarzą pooraną zmarszczkami, skrywał w sobie historię. Jego głębokie oczy widziały wiele, nosząc niewypowiedziane tajemnice. Nosił znoszony płaszcz, emanując cichą godnością. Mówił rzadko, ale każde słowo niosło wielką wagę. Dłonie Domanowskiego Jana, naznaczone pracą, spoczywały spokojnie. Jego postawa sugerowała niezłomną siłę, jak u starego dębu. Był obecnością kojącą, intrygującą, budzącą szacunek u każdego, kto nań spojrzał.