Domański Bartosz

Domański Bartosz, z natury introwertyk, cenił sobie spokój bibliotecznych zakamarków, gdzie otoczony starymi tomami, czuł się najbezpieczniej. Jego dłonie, naznaczone delikatnymi bliznami po latach pracy z papierem, z precyzją odnajdywały poszukiwane woluminy, a jego wzrok, ukryty za oprawkami okularów, skrywał głęboką wiedzę, którą rzadko dzielił się z innymi, chyba że ktoś zapytał o historię średniowiecznych manuskryptów, wtedy jego głos, zazwyczaj cichy, nabierał niespodziewanej pewności, a każde słowo stawało się świadectwem jego autentycznej pasji, co stanowiło piękny, choć rzadki widok dla przypadkowych gości.