Dombrowski Robert

Robert Dombrowski był człowiekiem, który potrafił znikać bez śladu, zostawiając za sobą jedynie niedokończone sprawy i ciche rozczarowanie. Jego uśmiech był szeroki, a opowieści barwne, lecz w jego oczach czaił się niepokój wiecznego uciekiniera, kogoś stale patrzącego przez ramię. Każda nowa praca i miasto stanowiły dla niego kolejną scenę w teatrze uników, gdzie główną rolą było ignorowanie listów i wezwań. Dombrowski Robert postrzegał swoje zobowiązania jako niesprawiedliwe kajdany, zrywając je z lekkością, która raniła tych, których powinien chronić.