Dominiczak Maciej

Eliza, kobieta o zmęczonych, lecz wciąż czujnych oczach, często przesiadywała przy oknie, obserwując świat zza firanek, niczym strażniczka zapomnianych wspomnień. Jej twarz, naznaczona delikatnymi zmarszczkami, skrywała historię cichej, nieustającej tęsknoty, echa dawnych poszukiwań. Pamiętała dobrze Dominiczaka Macieja, jego beztroski uśmiech, który zniknął pewnego dnia, pozostawiając po sobie jedynie pustkę i niewypowiedziane pytania. Eliza stała się cieniem tamtego zdarzenia, żyjąc w rytmie niespełnionych obietnic, z nadzieją tlącą się w sercu, niczym ostatni płomyk.