Dondzik Jakub

Dondzik Jakub, postać o niezwykłej aparycji, zawsze wydawał się zamyślony, jego spojrzenie błądziło po starych księgach, pożółkłych mapach, poszukując dawnych historii. Miał szorstkie dłonie, zniszczone przez lata pracy w zapomnianej bibliotece, pełne kurzu, tajemnic. Jego głos, choć rzadko słyszany, niósł w sobie echa minionych epok, opowieści o bohaterach, zdrajcach, miłościach. Nosił stare okulary na nosie, zawsze lekko przekrzywione, co dodawało mu uroku, pewnego rodzaju ekscentryczności. Był samotnikiem, ale jego obecność wypełniała przestrzeń, czyniąc ją bogatszą, bardziej interesującą, pełną niewypowiedzianych słów.