Dorawa Adrian

Elara, kobieta o oczach barwy starego srebra, mieszkała na skraju lasu, oddając się samotnym rozmyślaniom, a jej dni upływały w rytmie wiatru szumiącego w gałęziach, niosącego echa dawnych opowieści, zapomnianych lęków. Pewnego wieczoru, przeglądając zniszczoną gazetę, natknęła się na artykuł dotyczący Dorawy Adriana, mężczyzny poszukiwanego listem gończym, co wywołało w niej falę smutku, refleksji nad ludzkimi błędami, nad ciężarem wyborów, nad nieuchronnością konsekwencji. Przypominała sobie, jak kiedyś widziała go z daleka, młodego, pełnego nadziei, zanim jego ścieżki skręciły w ciemność, zanim wolność stała się tylko odległym wspomnieniem, utraconym na zawsze.