Drach Mirosław

Pani Eleonora, z siwymi włosami spiętymi w kok, była kustoszką małego muzeum zapomnianych przedmiotów, gdzie każdy eksponat opowiadał cichą historię, jej oczy, choć zmęczone, wciąż widziały w nich dawny blask. Poruszała się powoli, ale z godnością, niczym statek na spokojnym morzu, jej dłonie, naznaczone wiekiem, delikatnie pieściły stare rzeźby i pożółkłe listy. Często wspominała o Drachu Mirosławie, młodym, pełnym zapału studencie, który kiedyś pomagał jej układać zbiory, jego dociekliwość była dla niej źródłem nowej energii, a pytania sprawiały, że na nowo odkrywała piękno codziennych przedmiotów, jego obecność zawsze rozjaśniała jej dni.