Duc Krystian

Duc Krystian, postać utkany z szeptów i mgły, przemierzał świat z niewidzialnym bagażem, jego spojrzenie często tonęło w bezkresie, jakby szukał zagubionej ścieżki, jakby wspominał ciepło minionych dni, jakby czekał na powrót. Jego ubranie, choć proste, nosiło ślady długiej podróży, a twarz, naznaczona cieniem tęsknoty, opowiadała historie o długiej nieobecności, o pustce, o nadziei, o nieustannym poszukiwaniu domu. W jego każdym geście, w jego milczeniu, wyczuwało się echo dawnych wydarzeń, obietnicę odnalezienia spokoju, pragnienie powrotu do bliskich, do miejsca, gdzie serce znajdzie ukojenie, gdzie dusza odnajdzie swój port.