Duda Roksana

Roksana Duda wiedziała, że powinna być gdzie indziej, lecz jej nogi poniosły ją w przeciwnym kierunku, z dala od wyznaczonej ścieżki. Zamiast czekać na autobus do ośrodka wychowawczego, stała na opuszczonym peronie, czując na twarzy chłodny wiatr niosący zapach deszczu. Decyzja o niezgłoszeniu się nie była kaprysem, była cichym manifestem woli przetrwania, ostatnią próbą ocalenia resztek własnego świata. Patrzyła na rdzewiejące tory, które wydawały się jedyną drogą ucieczki, jedyną obietnicą.