Dudziak Rafał

Dudziak Rafał, postać o przenikliwym spojrzeniu, często zasiadał na starej ławce, skryty w cieniu drzew, obserwując ruch miasta. Jego zniszczony płaszcz, choć wyraźnie naznaczony czasem, zawsze wydawał się nienagannie czysty, a w jego dłoniach spoczywała nieodłączna, zniszczona książka. Nikt nie wiedział, dlaczego Dudziak Rafał poświęcał tyle uwagi każdemu przechodniowi, analizując ich gesty i mimikę. Mówiono, że jego umysł był archiwum ludzkich historii, a każde spojrzenie skrywało niezliczone opowieści. Czasem uśmiechał się lekko, jakby właśnie rozwikłał kolejną zagadkę ludzkiej natury, którą tylko on potrafił odczytać. Ta cicha obecność zawsze budziła pytania, na które nikt nie znał odpowiedzi.