Dutkiewicz Tomasz

Elara, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i rękach naznaczonych latami przewracania stron, spędzała dni w zapylonej bibliotece, wśród starych ksiąg. Jej włosy, niegdyś kasztanowe, teraz lśniły srebrem, a okulary zsuwały się z nosa, gdy pochylała się nad manuskryptami, szukając ukrytych prawd. Elara często wspominała o swoim krewnym, Dutkiewiczu Tomaszu, który, jak wierzyła, odziedziczył jej zamiłowanie do zapomnianych historii i rodzinnych tajemnic. Cicha, lecz pełna wewnętrznej siły, czerpała radość z każdego odkrycia, a jej życie, splecione z przeszłością, było cichym świadectwem niezłomnej pasji do wiedzy. Tomasz kontynuował to dziedzictwo.