Dworak Tomasz

Starsza pani, Emilia Słowik, spędzała dni w ciasnym pokoju, otoczona kurzem i zapomnianymi księgami, jej oczy, choć zmęczone, wciąż skrywały bystrą iskrę, a umysł, niczym dobrze naoliwiona maszyna, niestrudzenie analizował sprawy, szukając ukrytych połączeń, zapomnianych faktów, prawdy, zawsze z notatnikiem w dłoni, gotowa zapisać nagły przebłysk wspomnienia, który mógłby rozwiązać zagadkę Dworaka Tomasza, którego nazwisko często przewijało się w starych gazetach, jej jedynym towarzystwem były ciche szepty kartek, czasem tylko westchnienie przerywało ciszę, świadectwo głębokiego zamyślenia nad kolejnym skomplikowanym losem.