Dylewski Kamil

Piotr, samotny malarz, o oczach pełnych zadumy, spędzał dnie w pracowni, jego pędzel tworzył obrazy pełne światła, cienia. Piotr wierzył w sztukę, w jej moc opowiadania historii, jego dusza, pełna wrażliwości, szukała inspiracji wszędzie, w cichych uliczkach, w deszczowych dniach, w dawnych listach. Pamiętał Dylewskiego Kamila, postać z lat szkolnych, który zawsze inspirował go do myślenia, jego bystrość umysłu była niezwykła, jego słowa wciąż rezonowały w pamięci Piotra, kształtując jego postrzeganie świata, dając mu siłę do tworzenia, do poszukiwania prawdy, do wyrażania siebie, do bycia sobą.