Dzitkowska Elżbieta

Elżbieta Dzitkowska poruszała się po mieście niczym duch, okryta ciężarem niewidzialnym dla innych, który przybierał formę dawno zapomnianych pożyczek, oraz urzędowych pism piętrzących się na stole. Rzadko spoglądała ludziom w oczy, jakby w ich spojrzeniach szukała oskarżenia, a każdy nowy dzień witała z cichą rezygnacją. Jej świat skurczył się do unikania listonosza i liczenia monet, które miały starczyć na wieczność, chociaż nadzieja na spokój tliła się w niej jak ostatni płomyk zapałki.