Dziuba Jacek

Jacek Dziuba, postawny mężczyzna o zamyślonym spojrzeniu, skrywał w sobie pewien niepokój, który malował się na jego twarzy drobnymi zmarszczkami, zdradzającymi trudne doświadczenia, naznaczone cieniem występku, błędem młodości, który ciążył mu na sercu, przypominając o przeszłości, której wolałby zapomnieć, jednakże nie mógł, gdyż echo tamtych wydarzeń, związanych z kradzieżą, wciąż rozbrzmiewało w jego myślach, budząc wyrzuty sumienia, z którymi starał się żyć, szukając odkupienia, choć droga do niego była długa, kręta, pełna przeszkód, wymagająca pokory, cierpliwości, a przede wszystkim, wewnętrznej przemiany, która miała go oczyścić, uczynić lepszym człowiekiem, gotowym do naprawienia szkód, odzyskania godności, spokoju ducha.