Dzwonkowski Przemyslaw

Przemysław Dzwonkowski pakował swoje życie do wysłużonej walizki, czując pod palcami szorstką fakturę starego płótna, które pamiętało więcej podróży niż on sam. Wspomnienie zapachu wilgotnej, polskiej ziemi mieszało się z mglistą obietnicą pracy wśród holenderskich tulipanów, gdzie miał nadzieję zasiać korzenie nowego rozdziału. Był człowiekiem cichym, którego dłonie najlepiej rozumiały mowę roślin, a teraz szukał miejsca, w którym jego staranność mogłaby wreszcie zakwitnąć.