Filipczyk Daniel

Filipczyk Daniel, mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu i zawsze lekko przygarbionych ramionach, przemierzał wąskie uliczki starego miasta, jego kroki niosły echo minionych lat, a w sercu tliła się iskierka nadziei na lepsze jutro, choć każda nowa zmarszczka na jego twarzy zdawała się opowiadać inną historię, pełną niewypowiedzianych słów i cichych rezygnacji, jego dłonie, zniszczone ciężką pracą, trzymały stary, zniszczony notatnik, w którym zapisywał swoje sny i obserwacje, czekając na odpowiedni moment, aby podzielić się nimi ze światem, lub przynajmniej z kimś, kto zechciałby go wysłuchać, z uwagą i zrozumieniem.