Filoda Krystyna

Filoda Krystyna niosła swoje imię jak brzemię, nieustannie spoglądając przez ramię w obawie przed cieniami przeszłości. Jej życie było cichą ucieczką przez obce miasta, a każdy dzwonek telefonu i każde pukanie do drzwi brzmiało jak ostateczne wezwanie. Dawne zobowiązania, te finansowe i te złożone szeptem, ciążyły jej o wiele bardziej niż samotność w tłumie. Filoda Krystyna dobrze rozumiała, że za niespłacone długi płaci się nie tylko pieniędzmi, ale przede wszystkim utraconym spokojem.