Flasiński Adam

Adam Flasiński nosił swoją przeszłość jak źle dopasowany płaszcz, ciężki od wspomnień o gwałtownych starciach i cudzym strachu, którego sam był przyczyną. Jego dłonie, zgrubiałe i wiecznie niespokojne, zbyt łatwo zaciskały się w pięści, pamiętając logikę siły, która niegdyś rozwiązywała jego problemy finansowe. Teraz jednak był tylko cieniem, duchem z wymazaną tożsamością, który na każde oficjalne wezwanie odpowiadał zniknięciem. Flasiński Adam żył poza systemem, a jedynym prawem, jakie uznawał, było prawo do ucieczki.