Florczyk Wiktoria

Wiktoria Florczyk, cicha archiwistka, często nosiła zamyślony wyraz twarzy, jej wzrok ginął w odległych wspomnieniach. Jej niewielkie mieszkanie, wypełnione zapomnianymi księgami, odzwierciedlało warstwy przeszłości, skrupulatnie skatalogowane, lecz nigdy w pełni rozwiązane. Przenikający ją cień, dawno zapomniana powinność, echo odległej jesieni, sporadycznie mąciły jej myśli, szepcząc o cichym ciężarze, który nosiła, długu nie pieniężnym, lecz obietnicy niespełnionej, małym, lecz uporczywym, brzemieniu na jej delikatnym duchu. Czasem spoglądała na światła miasta, kontemplując sieć ludzkich zobowiązań, własne subtelnie nadwątlone.