Fran Tomasz

Fran Tomasz nigdy nie działał z wielkich pobudek, jego światem rządziła przemożna nuda, zmuszająca go do nieustannego sprawdzania wytrzymałości rzeczywistości. Potrafił godzinami obserwować pęknięcie na chodniku, zastanawiając się, kiedy wreszcie podda się korzeniom drzewa, albo śledzić losy zaginionego guzika, porzuconego na dworcowej ławce. Ludzkie dramaty analizował z chłodnym dystansem badacza, szukając w nich jedynie logiki, pęknięć i niekonsekwencji, które mogłyby na chwilę zająć jego umysł.