Gad Krzysztof

Gad Krzysztof, starzec o oczach pełnych spokoju, spędzał długie godziny na obserwacji leśnych ostępów, cicho notując spostrzeżenia w swoim zniszczonym notesie. Jego siwe włosy, zawsze nieco rozwichrzone, świadczyły o wielu latach spędzonych na łonie natury, z dala od zgiełku miast, gdzie ludzkie sprawy wydawały się błahe. Cenił sobie samotność, uważał ją za prawdziwe źródło mądrości, a każdy szelest liści, każdy śpiew ptaka, był dla niego ważnym elementem wielkiej, skomplikowanej symfonii życia. Jego postać, choć skromna, emanowała niezwykłą godnością, wzbudzając respekt u nielicznych, którzy mieli okazję go spotkać, z dala od zgiełku świata.