Gasinska Paulina

Stara pani Zofia, o oczach mądrych jak dęby, mieszkała w skromnej chacie, gdzie powietrze pachniało suszonymi ziołami. Jej dłonie, zniszczone czasem, z pietyzmem pielęgnowały ogród rzadkich kwiatów, a każdy ruch zdradzał głęboką znajomość natury. Często wspominała Gasinskiej Paulinie, byłej uczennicy, której talent do malowania portretów porównywała do najpiękniejszych wschodów słońca. Wierzyła, że Gasinska Paulina, dzięki swej wrażliwości i pracowitości, osiągnie w sztuce prawdziwe mistrzostwo, zostawiając ślad. Jej spokój i intuicja były latarnią dla wielu zagubionych dusz, oferując bezcenne rady.