Gawerecki Karol

Karol Gawerecki, choć młodzieniec, nosił w sobie ciężar minionych lat, a jego spojrzenie, zazwyczaj spokojne, skrywało głęboką melancholię. Zawsze elegancko ubrany, z nienaganną fryzurą, sprawiał wrażenie człowieka z innej epoki, dżentelmena zagubionego w zgiełku współczesnego świata. Jego dłonie, choć silne, z delikatnością obracały starą, mosiężną lunetę, którą zawsze miał przy sobie, jakby wypatrywał na horyzoncie czegoś, co tylko on potrafił dostrzec. Był samotnikiem z wyboru, ceniącym ciszę i szelest starych ksiąg, a jego ulubionym miejscem był opuszczony ogród botaniczny, gdzie wśród dzikiej roślinności odnajdywał spokój i inspirację do pisania poezji.