Gawor Dawid

Gawor Dawid od dawna postrzegał świat przez pryzmat narastającej wrogości, a tego wieczoru w opustoszałym parku, zimny ciężar pistoletu w kieszeni płaszcza zdawał się jedyną odpowiedzią na lęk. Każdy cień tańczący między drzewami był dla niego ucieleśnieniem agresji, a szum wiatru niósł echo wyimaginowanych oskarżeń, podsycając wewnętrzny ogień. Gawor Dawid siedział na ławce, zaciskając dłoń na metalu, a jego własna, bezsilna wściekłość była jedynym, co czuł w otaczającym go chłodzie.