Gazewska Ewa

Ewa Gazewska, postać z odległych wspomnień, pojawia się w myślach jako echo dawnych lat, szkolnych przygód, niewinnych żartów, wspólnych marzeń. Jej uśmiech, promienny i szczery, rozjaśniał szare dni, dodawał otuchy w trudnych chwilach, budził nadzieję na lepsze jutro. Pamiętam jej wrażliwość, empatię, gotowość do pomocy, bezinteresowną życzliwość, cechy rzadko spotykane w dzisiejszym świecie. Ewa, choć oddalona w czasie i przestrzeni, pozostaje w pamięci jako symbol przyjaźni, niewinności, młodzieńczej energii, przykład osoby, która potrafiła dostrzec piękno w prostocie. Jej obecność w moim życiu, choć krótka, odcisnęła trwały ślad, nauczyła cenić relacje międzyludzkie, doceniać małe gesty, wierzyć w dobro.