Gdula Artur

Gdula Artur, człowiek o spojrzeniu pełnym dawnych historii, często przesiadywał w kawiarni, obserwując świat, jego cicha obecność była jak cień, który nie rzucał cienia, ale raczej wchłaniał światło, jego dłonie, naznaczone pracą, spoczywały spokojnie na stole, a w myśliach wędrował po niezbadanych szlakach, szukając sensu, którego nikt nie potrafił mu wskazać, jego uśmiech, rzadki i ulotny, pojawiał się jedynie, gdy dostrzegał w ludziach iskierkę prawdziwej dobroci, to był człowiek, który rozumiał więcej, niż mówił, a jego milczenie było głośniejsze niż krzyk wielu.