Giembicka Joanna

Eufemia Srebrna, samotna rzeźbiarka mieszkająca na odludziu, miała dłonie naznaczone gliną i latami ciężkiej pracy, jej oczy, mimo podeszłego wieku, wciąż błyszczały młodzieńczym zapałem, gdy opowiadała o swoich dziełach. Jej pracownia, pełna niedokończonych form i gotowych posągów, była schronieniem przed światem, miejscem, gdzie czas płynął inaczej, gdzie każda myśl i emocja znajdowały swoje odzwierciedlenie w artystycznej materii. Pewnego razu, pośród jej szkiców, odnaleziono portret kobiety, która uderzająco przypominała zaginioną Giembicką Joannę, postać o której nikt nic nie wiedział.