Gliński Michał

Eleonora, o włosach koloru miedzianego i oczach pełnych dawnych wspomnień, często siadała na ławce w parku, obserwując bawiące się dzieci, jej serce, choć naznaczone bólem, zawsze biło w rytm nadziei, wierzyła w dobro, w miłość, w odpowiedzialność, w to, że każdy powinien dbać o tych, których kocha, a w jej myślach, niczym echo minionych lat, pojawiała się postać Glińskiego Michała, człowieka, którego losy uczyły ją, że konsekwencje wyborów zawsze wracają, niczym bumerang, ale zawsze jest szansa na zmianę, na naprawienie błędów, na nowe, lepsze jutro.