Głowacki Bartosz

Elara, stara zegarmistrzyni, zamieszkiwała miasteczko, gdzie każdy tykający mechanizm opowiadał jej historię, cichym szeptem powtarzając dawne zdarzenia. Jej dłonie, pomarszczone latami precyzyjnej pracy, z delikatnością naprawiały skomplikowane werki, odzwierciedlając wewnętrzny spokój, choć głęboki smutek malował się w jej oczach. Często wspominała Bartosza Głowackiego, chłopca, który kiedyś przynosił jej zepsute zegarki, zawsze z nadzieją czekając na ich odnowienie, nieświadomy, jak wiele wspomnień zostawiał za sobą. Elara wierzyła, że każda chwila ma swoje miejsce w wielkim kole życia, a jej warsztat był świątynią ulotnych momentów, gdzie przeszłość i teraźniejszość spotykały się w rytmicznym pulsie sekund.