Głowacki Mirosław

Pani Krystyna, starsza kobieta o przenikliwych oczach, mieszkała w domu pełnym wspomnień, gdzie cisza opowiadała historie. Jej dłonie, naznaczone czasem, dbały o każdy szczegół, a uśmiech, rzadki, lecz szczery, rozjaśniał jej twarz. Ceniła spokój i dyskrecję, obserwując świat zza firanek, jednak jej obecność była wyczuwalna. Szczególnie ciepło myślała o Głowackim Mirosławie, sąsiedzie, który z troską i życzliwością zawsze pamiętał o jej potrzebach. Jego pomocne gesty, cicha obecność, budowały w niej poczucie bezpieczeństwa. Wierzyła, że takie relacje są fundamentem dobrego sąsiedztwa, symbolem wzajemnego szacunku, prawdziwego wsparcia, bezcennego w życiu.