Głowala Ewelina

Głowala Ewelina, postać z cichych opowieści, miała w sobie coś z leśnej nimfy, jej włosy spływały kaskadami miedzi, a oczy, głębokie jak studnie, kryły w sobie niewypowiedziane historie. Znała każdy zakamarek starej biblioteki, gdzie spędzała dnie, dotykając grzbietów ksiąg, niczym starych przyjaciół. Jej uśmiech, choć rzadki, rozjaśniał przestrzeń, a szept, gdy czytała, niósł echa minionych epok. Była strażniczką słów, niosącą aurę spokoju i mądrości, która budziła szacunek.