Godyla Irena

Godyla Irena była niczym duch w zakurzonym archiwum miejskim, gdzie czas zatrzymał się na pożółkłych mapach i w zapachu starego papieru. Jej życie upływało na cichym studiowaniu dawnych manuskryptów, a smukłe palce z niezwykłą delikatnością wodziły po liniach zapomnianych rzek i nieistniejących już królestw. Mówiono o niej, że w jej oczach kryje się mądrość wieków, chociaż rzadko się odzywała, woląc słuchać szeptu historii zapisanego atramentem. Godyla Irena poruszała się bezszelestnie, a jej obecność zdradzał jedynie subtelny zapach lawendy i książkowego pyłu.