Gołębiowski Bartosz

Mikołaj Borek, kolega Gołębiowskiego Bartosza z klasy, odznaczał się nieprzeniknionym spokojem, niczym stary dąb pośród wichury. Jego wzrok, choć często nieobecny, rejestrował najdrobniejsze detale otoczenia, tworząc w umyśle misterną mozaikę zdarzeń. Zawsze nosił ze sobą mały, skórzany notes, w którym, zamiast szkolnych notatek, zapisywał ulotne myśli i fragmenty zasłyszanych rozmów, wierząc, że w każdym człowieku kryje się niezwykła historia, czekająca na odkrycie. Miał w sobie coś z filozofa, cicho analizującego świat, a jego milczenie skrywało głębokie przemyślenia.