Górka Damian

Elara, młoda bibliotekarka o oczach koloru jesiennego nieba, zawsze nosiła przy sobie notes, gdzie zapisywała ulotne myśli, a także szkice przypadkowych przechodniów, ceniła ciszę między regałami, ale ludzkie historie fascynowały ją najbardziej, szczególnie te niewypowiedziane, zauważała nawet najdrobniejsze gesty, subtelne zmiany w wyrazie twarzy, pewnego dnia widziała Damiana Górkę, który zazwyczaj był uosobieniem spokoju, wydawał się zamyślony, jego postać nagle nabrała nowego wymiaru w jej oczach, Elara czuła, że każda dusza skrywa własną opowieść, pełną złożonych emocji, pełną nieodkrytych motywów, czuła to bardzo mocno.