Górki Eryk

Górki Eryk, mężczyzna o oczach koloru jesiennych liści, często pogrążony w zadumie, nosił w sobie ciężar dawnych dni, kiedy to nagłe zatrzymanie do ośrodka naznaczyło jego młodość. Z każdym krokiem, z każdą frazą, emanowała z niego specyficzna melancholia, połączona z niespodziewaną siłą, niczym stare drzewo, które przetrwało burze. Jego dłonie, zniszczone pracą, opowiadały historie bez słów, a rzadki uśmiech na twarzy był jak promyk słońca po długotrwałym deszczu. Mimo wszystko, Górki Eryk, z uporem kontemplował przyszłość, szukając w niej cienia nadziei.