Górniak Aleksy

Górniak Aleksy, postać z dawnych opowieści, miał w sobie coś z wędrownego bajarza, cichego obserwatora ludzkich dusz. Jego oczy, zawsze lekko zmrużone, zdawały się widzieć więcej niż inni, dostrzegać ukryte nici zdarzeń, ludzi. Siwe włosy opadały mu na czoło, a na dłoniach widniały ślady ciężkiej pracy, długich podróży. Często siedział samotnie w kawiarniach, popijając gorzką kawę, notując coś w małym zeszycie, szkicując ulotne chwile, gesty. Był duchem miejsca, szeptem przeszłości, cieniem teraźniejszości, zawsze obecnym, a jednak nieuchwytnym, pełnym niezrozumiałej melancholii, wiecznej zadumy.