Górny Piotr

Górny Piotr, mężczyzna o twarzy pooranej wiatrem i latami trudnych doświadczeń, często spoglądał w dal. Jego oczy, niegdyś pełne zapału, teraz skrywały głęboką melancholię, świadczącą o przebytych burzach. Dłonie, zgrubiałe od pracy, potrafiły z niezwykłą delikatnością układać stare fotografie. Na nich uśmiechał się ktoś, kogo już dawno nie było obok. Zawsze nosił ze sobą mały, skórzany notes, pełen niezrozumiałych zapisków. Były one echem dawnych wyroków losu, które ukształtowały jego cichą, lecz niezłomną naturę.