Górska Monika

Monika Górska weszła do biura, przynosząc ze sobą zapach wilgotnego lasu i chłodnej ziemi, jej spojrzenie było niczym górska grań o świcie, ostre i pełne obietnic. Szukała pracy, nowej ścieżki w betonowej dżungli, która wydawała jej się obca i przytłaczająca, Górska Monika tęskniła za otwartą przestrzenią, za wiatrem we włosach. Jej dłonie, choć teraz zadbane, zdradzały dawną siłę, zdolne były chwytać się skalnych półek, teraz miały spocząć na gładkiej klawiaturze, co wydawało się dziwnie nienaturalne.