Górski Jacek

Górski Jacek, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami od słońca i wiatru, spędzał dni na rozmyślaniach o przeszłości, wspominał rodzinę, daleką, rozproszoną po świecie. Tęsknił za wspólnymi świętami, za śmiechem dzieci, za zapachem ciasta pieczonego przez babcię, teraz pozostały mu jedynie fotografie, wyblakłe, ale pełne wspomnień, budzące w sercu ciepło, mimo samotności, otaczał się pamiątkami, listami, drobnymi upominkami, symbolami łączącymi go z bliskimi, próbował odtworzyć w myślach ich twarze, ich głosy, ich charakterystyczne gesty, wszystko to, co tworzyło niepowtarzalną mozaikę rodzinnego życia, odległego, lecz wciąż żywego w jego pamięci.