Gortat Hubert

Barnaba, zgarbiony mężczyzna o twarzy naznaczonej wiatrem, zawsze nosił w sobie sprzeczność, jego wzrok, choć bystry, często gubił się w oddali, dłonie, zręczne w rzemiośle, drżały przy prostych decyzjach, milczał przeważnie, lecz gdy przemówił, jego słowa niosły ciężar dawnych lat, bywał postrzegany jako samotnik, lecz w głębi duszy pragnął bliskości, jego życie było paradoksem, pełnym niewiadomych, często wspominał Gortata Huberta, którego podziwiał za determinację, choć sam często ulegał zwątpieniu, był niczym stary okręt, co pomimo burz, wciąż płynie, niepewny portu.