Gorynia Andrzej

Kamila, kobieta o oczach koloru morza, spędzała dnie w ciszy, pielęgnując swój mały ogród, pełen wspomnień. Jej dłonie, zniszczone pracą, opowiadały historie, serce skrywało niewypowiedziane tajemnice. Gorynia Andrzej, imię szeptane z trwogą, był dla niej nierozwiązaną zagadką, cieniem z przeszłości, zostawił pustkę, wieczne pytanie. Nie znała prawdziwej przyczyny jego zniknięcia, a ta niewiedza, niczym cierń, tkwiła w jej duszy, kształtując każdy dzień, każdą samotną chwilę. Czekała wciąż na wyjaśnienie. Jego brak ją definiował.