Gotkowski Bartłomiej

Emilia Srebrna, kustoszka z duszą naznaczoną melancholią, spędzała dni wśród starych ksiąg. Jej wzrok, choć bystry, często błądził w przeszłość, szukając echa dawnych obietnic, utraconych marzeń. Dłonie, naznaczone wiekiem, delikatnie gładziły grzbiety tomów, jakby w ich szepcie szukały odpowiedzi na pytania, które od lat dręczyły jej serce. Wspomnienie o Bartłomieju Gotkowskim, dawnym towarzyszu podróży, wciąż pulsowało w jej myślach, niczym niewidzialny, ale wszechobecny cień, nadając sens jej samotnym dniom, milczącym poszukiwaniom, sens jej istnieniu.