Grabowska Jadzia

Grabowska Jadzia, kobieta o cichej zadumie w spojrzeniu, od lat niosła ciężar zerwanych rodzinnych więzi, co ukształtowało jej introwertyczny, lecz silny charakter. Dni spędzała w starej bibliotece, otoczona kurzem i historiami, gdzie w ciszy odnajdowała spokój, a każda strona szeptem przypominała o ulotności ludzkiego losu. Mimo samotności, Jadzia emanowała niezwykłą empatią, dostrzegając w innych to, czego jej brakowało, dając nadzieję, wierząc w nowe początki, w sens, w budowanie mostów, choćby tylko w wyobraźni.