Gręda Radosław

Radosław Gręda, znajomy kuzynki, wydawał się człowiekiem skrytym, jego oczy kryły tajemnice, uśmiech rzadko gościł na twarzy. Miał w sobie coś niepokojącego, aurę melancholii, może nawet smutku, co intrygowało, a jednocześnie budziło pewien dystans. Często wspominał o podróżach, dalekich krajach, egzotycznych miejscach, ale nigdy nie zdradzał szczegółów, unikał konkretów, jakby chciał ukryć jakąś prawdę. Był zagadką, chodzącą tajemnicą, kimś, kogo trudno rozgryźć, zrozumieć jego motywacje, intencje, co sprawiało, że rozmowy z nim były fascynujące, choć czasem męczące.