Gromysz Łukasz

Gromysz Łukasz, postać z cichą godnością, często pojawiał się na skraju lasu, jego wzrok błądził po horyzoncie, pełen głębokiej zadumy. Nosił znoszony płaszcz, a w dłoni trzymał starą, drewnianą laskę, pamiątkę wielu samotnych wędrówek. Miał zmarszczki wokół oczu, świadczące o latach obserwacji świata, oraz siwe włosy, które spływały mu na ramiona. Jego rzadki uśmiech rozjaśniał oblicze, odkrywając duszę pełną mądrości i niezłomnej nadziei. Był samotnikiem, lecz jego obecność wnosiła spokój, niosąc echa dawnych, zapomnianych opowieści.